Tilkoma, notkun og þróun stýrikerfisins (Stýrikerfi, styttri stýrikerfi) er mikil framför í tölvuhugbúnaði á síðustu fjörutíu árum. Þrátt fyrir að stýrikerfið hafi ekki enn stranga skilgreiningu er almennt talið að stýrikerfið sé notað til að stjórna kerfisauðlindum, stjórna framkvæmd áætlana, bæta viðmót mannsins og vélarinnar, veita ýmsa þjónustu, skynsamlega skipuleggja tölvuvinnuflæði og veita gott rekstrarumhverfi fyrir notendur til að nota tölvur á áhrifaríkan hátt. Kerfishugbúnaður.
Með þróun tölvanna í dag, frá einkatölvum til ofurtölva, undantekningalaust, eru þær búnar einu eða fleiri stýrikerfum. Stýrikerfið er orðið óaðskiljanlegur og mikilvægur hluti nútíma tölvukerfa. Það stofnar ýmis umsóknarumhverfi fyrir fólk. Lagður mikilvægur grunnur. Helstu markmið með því að stilla stýrikerfið er hægt að draga saman á eftirfarandi hátt: 1. Auðveldaðu notkun notenda. Stýrikerfið auðveldar notendur með því að veita vinalegt viðmót milli notandans og tölvunnar. 2. Stækkaðu vélaraðgerðir. OS stækkar vélaraðgerðir með því að auka og umbreyta vélbúnaðaraðstöðu og veita nýja þjónustu. 3. Stjórna kerfisauðlindum. OS stýrir á áhrifaríkan hátt öllum vélbúnaðar- og hugbúnaðarauðlindum í kerfinu til að gera þær fullnýttar. 4. Bæta skilvirkni kerfisins. OS skipuleggur eðlilega vinnuferli tölvunnar til að bæta afköst kerfisins og skilvirkni kerfisins. 5. Byggja opið umhverfi. Stýrikerfið er hannað og smíðað í samræmi við viðeigandi alþjóðlega staðla til að skapa opið umhverfi. Merking þess vísar aðallega til: eftirfarandi alþjóðlegra staðla (svo sem opinna samskiptastaðla, opinna notendaviðmótastaðla, staðla fyrir opinn þráðasafn osfrv.); styðja við sveigjanleika og teygjanleika arkitektúrsins; styðja forrit á mismunandi kerfum Portability og interoperability.
Tölvukerfið inniheldur tvo þætti: vélbúnað og hugbúnað. Vélbúnaður er efnislegur grunnur fyrir alla hugbúnaðaraðgerðir. Hugbúnaður getur veitt vélbúnaðarmöguleikum fullan leik og stækkað vélbúnaðaraðgerðir til að ljúka ýmsum kerfis- og forritsverkefnum. Þau tvö kynna hvort annað, bæta hvort annað upp og eru ómissandi. Hvert lag hefur safn af föllum og veitir samsvarandi tengi. Viðmótið felur útfærsluupplýsingarnar innan lagsins og veitir notkunarvenjur utan lagsins. Vélbúnaðarlagið veitir grunn tölvuauðlindir, þar á meðal örgjörva, skrár, minni og ýmsar I / O aðstöðu og búnað. Þessi aðstaða og búnaður er vélbúnaður tölvukerfisins sem getur tekið á móti og geymt upplýsingar í samræmi við þarfir notenda, úrvinnsla gagna og útreikningsútgáfa er undirstaða stýrikerfisins og hugbúnaðarins. Stýrikerfislagið er venjulega það hugbúnaðarlag næst vélbúnaðinum. Það stækkar og umbreytir tölvuvélbúnaði í fyrsta skipti. Það lýkur aðallega tímasetningu og úthlutun auðlinda, aðgangi og vernd upplýsinga og samhæfingu og stjórnun samhliða starfsemi. Stýrikerfið er grunnurinn að rekstri annars hugbúnaðar á efra stigi og veitir öflugum stuðningi fyrir hönnuði kerfisforrita eins og þýðara og stjórnunarkerfa gagnagrunna. Vinnandi grunnur kerfisforritalagsins er stofnaður á vélinni sem er breytt og stækkað af stýrikerfinu. Með því að nota aukna leiðbeiningasettið sem stýrikerfið býður upp á er auðveldlega hægt að útfæra ýmis tungumálavinnsluforrit, gagnagrunnsstjórnunarkerfi og önnur kerfisforrit. Að auki er boðið upp á fjölbreytt úrval af forritum fyrir gagnsemi, svo sem samsetningarforrit fyrir tengla, forrit fyrir bókasafnsstjórnun, sjúkdómsgreiningarforrita, flokkunar / samsetningarforrit osfrv., Sem notendur geta notað. Umsóknarlagið leysir notendasértæka eða aðrar umsóknarþarfir. Forritahönnuðir nota forritunarmál til að tjá forritavandamál og þróa ýmis forrit, sem er hratt og þægilegt. Lokanotandinn hefur samskipti við tölvukerfið í gegnum forritið til að leysa forritavandamál sín.
Hlutverk og virkni stýrikerfisins Hægt er að skilja hlutverk stýrikerfisins í tölvukerfi út frá þremur þáttum: stýrikerfið er viðmót notandans og tölvuvélbúnaðarins. Stýrikerfið veitir notendum sýndarvél (Virtual Machine). Stýrikerfið er auðlindastjóri tölvukerfisins.
Snemma tölvur, allt frá lokum fjórða áratugarins til miðjan fimmta áratuginn, höfðu forritarar beint samband við vélbúnaðinn og það var alls ekkert stýrikerfi. Tölvan keyrir á leikjatölvu sem samþættir vísa, ýmsa rofa, nokkur inntakstæki og prentara. Forritið skrifað í vélarkóða er hlaðið af inntakstækinu og kortalesaranum. Þegar forritinu er frestað vegna villu birtist villustaðan með vísiljósinu. Forritarinn getur fundið orsök villunnar með því að athuga skrár og aðalminni. Ef forritið er framkvæmt á venjulegan hátt verður niðurstaðan send til prentarans.
2. Einfalt lotuvinnslukerfi
Snemma tölvur voru mjög dýrar og því var mikilvægt að nýta þær sem best. Tímafyrirkomulagið sem stafar af skipan snemma tölvunnar og tíma frá botni er óviðunandi. Til að bæta ofangreindar aðstæður var hugmyndin um lotuvinnslukerfi búin til. Fyrsta lotuvinnslukerfið var framleitt um miðjan fimmta áratuginn, þróað af General Motors, og notað í IBM 1950 tölvunni. Þetta hugtak var síðar bætt af viðskiptavinum IBM og notað í IBM 701. Snemma á sjöunda áratugnum þróuðu sumir eigendur hópvinnslukerfi á eigin spýtur. IBSYS, stýrikerfið sem IBM stillti fyrir 704/1960 tölvur, var sérstaklega frægt fyrir mikil áhrif þess á önnur kerfi. Meginhugmynd einfalda lotuvinnslukerfisins er sú að með því að nota hugbúnað sem kallast skjár þarf notandinn ekki að snerta vélina beint heldur leggur verkefnið fyrst til tölvustýringarinnar í gegnum kortasegl og pappírsbandsvél, og skjárinn mun Störfin eru skipulögð saman til að mynda hóp af störfum og síðan er öll lotan af verkefnum sett á inntakstækið sem stjórnað er af skjánum. Alltaf þegar verkinu er framkvæmt og skilað á skjáinn hefur skjárinn sjálfkrafa hlaðið næsta verk.
3. Fjölforrit lotuvinnslukerfi
4. Tímasamskiptakerfi
Með því að nota fjölþætta hönnunartækni er hægt að framkvæma lotuvinnslu starfa á skilvirkan hátt. Hins vegar er fyrir mörg störf, svo sem vinnslu viðskipta, nauðsynlegt að veita bein samskiptaham milli notandans og tölvunnar.
5. Rauntímakerfi
Þrátt fyrir að fjölþrepa lotuvinnslukerfi og tímamiðlunarkerfi hafi tekist að fá fullnægjandi auðlindanýtingu og viðbragðstíma, geta þeir samt ekki uppfyllt þarfir stjórnunar í rauntíma og upplýsingavinnslu í rauntíma, svo sem eldflaugaleiðbeiningarkerfi, loftför miðakerfi, upplýsingaöflunarkerfi o.s.frv., sem leiddu til rauntímakerfa.
